Winorośl- długi refleksyjny łuk

Leśną ciszę przerwało rżenie konia. Jeździec leżał na ziemi, a jego pierś przebita była grotem strzały. Mężczyzna spadł ze swojego wierzchowca w przeciągu sekund, nie zdając sobie sprawy z tego co go zraniło. Napierśnik, wykonany z wyjątkowo mocnej stali, był przedziurawiony przez strzałę. Pocisk tkwił głęboko w ciele jeźdźca, na zewnątrz wystawały tylko lotki. Krew ściekała wolno; wypływające strużki tworzyły zawiłe wzory na ciele rannego. Po chwili z krzaków wyłonił się strzelec. Był to elf. Odziany w zielone szaty stawał się jednością z otoczeniem. W jednej z rąk dzierżył łuk. Broń była nieprzeciętnych rozmiarów. Wielkością dorównywała ramieniu strzelca. Obłęk łuku sporządzony był ze sprężystego drewna. Jeździec zwrócił ku niemu wzrok. Obłęk pokrywały zdobienia. Rozpoznał w nich jakąś formę elfickiej sztuki. Być może były to plemienne wzory ? Ich piękno było w stanie przyćmić ból; marzyło się o posiadaniu takiej broni na sam jej widok. Zdobienia przypominały bluszcz. Oplatały obłęk niczym winorośl ściany starożytnej fortecy. Pomimo symetrii sprawiały wrażenia ciągłego ruchu, kołysania się na wietrze. Elf sięgnął po strzałę. Jego smukła ręka wyciągnęła zdradziecki pocisk z kołczanu, po czym powędrowała w kierunku cięciwy. Przez korony drzew błysnęło światło. Słoneczne promienie zatańczyły na cięciwie. Wyglądała jakby ktoś splótł ją ze złotych włosów. Była cienka, ale solidna. Refleksy światła wędrowały po niej w górę i w dół. Strzelec osadził strzałę. Cięciwa ugięła się "pokornie" pod naporem pocisku. Elf naciągał ją powoli, a ona wykonywała jego polecenia bez żadnych oporów. Strzała oddalała się coraz bardziej od obłęku. Łucznik skierował broń w kierunku jeźdźca. Płynnym ruchem wypuścił cięciwę z palców. Linka podążała wraz ze strzałą. Kiedy pocisk opuścił łuk, drgała jeszcze przez chwilę niczym membrana bębna. Strzała leciała z niesamowitą szybkością. Nie wydała najmniejszego dźwięku, kiedy została wystrzelona. Jeździec wpatrywał się w jej lot. Zmierzała w kierunku jego gardła. Nie zmieniła toru nawet przy najmniejszym podmuchu wiatru. W końcu dotarła do celu. Grot wbił się w szyję, przebijając tchawicę. Jeździec poczuł, że ma trudności z oddychaniem. Krew zbierała mu się w ustach, a oczy przesłoniła mgła. Tylko słuch pozostał wierny swojemu panu. Z oddali dobiegł go tętent kopyt i znajomy głos dowódcy, a po chwili szelest w krzakach.".
Łuk to oręż bardzo popularny. Strzała wystrzelona z dużą prędkością jest jedną z najbardziej zabójczych broni. Elfickie łuki uchodzą za najlepsze. Do takich należy Winorośl. Łuk ten owiany jest tajemnicą. Legenda mówi, że wyrósł niczym drzewo. W samym sercu Lasu Loren rośnie Dąb Wieków. Mało kto ma dostęp do tamtego miejsca. Jednak pewnego dnia elf Loreandel zapuścił aż tam. Z zaciekawieniem oglądał ogromne drzewo, którego korona pokrywała całą polanę. Postanowił się na nie wspiąć. Wchodząc na Dąb Wieków ześlizgnął się. Upadając na ziemię ułamał jedną z gałęzi. Ptaki wzleciały ku niebu, a Loreandel uciekł wystraszony. Matka Natura niczego nie marnuje. Gałązka Dębu Wieków została porośnięta przez winorośl. Lata mijały, a o gałęzi nikt nie pamiętał. Pewnego lata Loreandel ponownie zawitał na polanę. Jego oczom ukazał się piękny obłęk, porośnięty winoroślą. Elf był zauroczony dziełem Natury. Ze swych długich, złocistych włosów wykonał cięciwę i przymocował ją do "gałęzi". Łuk, który powstał nazwał Winoroślą. Nikt nie wie, gdzie Winorośl znajduje się dzisiaj. Pogłoski mówią, o tym że Loreandel nadal włada łukiem. Nie jest to jednak pewne, jako że Las Loren musiał odpierać wiele ataków.
Winorośl to łuk słynny od Lasu Loren aż po Kislev. Jedynym źródłem informacji o nim jest pewna księga. Winorośl jest tam opisana niczym magiczny artefakt: "Winorośl, zwany tak przez Elfy Leśne łuk, to zaiste oręż piękny i śmiertelny. Smukły obłęk pokryty liśćmi wina jest. Czyżby sama natura stworzyła go ? żadne ręce - czy to ludzkie czy krasnoludzkie nie są w stanie takiego mistrzostwa w sztuce osiągnąć. Cięciwa, gdy tylko ją pierwszy raz tknąłem, drgnęła. W niczym nie przypominało mi to jednak łuku pospolitego. Było to bardziej do drgania morskich fal podobne. Światło błogosławionego Słońca tańczyło na niej. Czy to włosy anioła stały się jej tworzywem ? jednak nie to najbardziej niesamowite. Kiedy Elf do rąk swych Winorośl wziął serce me zadrżało. Strzałę wypuścił z ogromną gracją, a ta przemknęła przy mnie jak najszybszy wicher. Nigdy broni tej nie zapomnę, mimo, że wiele już w życiu swym widziałem.". Winorośl posiada wiele niecodziennych właściwości. Łuk ten dostosowuje się do ręki każdego strzelca, który nim włada. Ułatwia to w znacznej mierze posługiwanie się nim. Cięciwa nadaje strzale wielką szybkość oraz stabilny lot. Czego więcej może pragnąć łucznik ?
Winorośl
Obłęk łuku pokryty jest pięknymi zdobieniami przypominającymi winorośl. Są one wyeksponowane i dobrze widoczne. Każdy przeciwnik musi wykonać rzut na Opanowanie. Jeśli nie uda mu się, pozostaje zauroczony przez k2 tury.
Cięciwa z Elfiego Włosia
Elfy są rasą silnie magiczną. Nikt do końca nie poznał ich natury. Cięciwa Winorośli wykonana jest z włosów Loreandela. Niesamowicie mocna, dodaje siły każdej strzale wypuszczonej z łuku. Pociski wystrzelone z Winorośli zadają 5 + k6 obrażeń.
Doskonałość Natury
Winorośl to łuk, którego nie zbudowano. Wyrósł sam dzięki woli Matki Natury. Jest idealnie wyprofilowany, a swoim kształtem dostosowuje się do ręki każdego strzelca. Wszystkie ataki wykonane Winoroślą są wykonywane z modyfikatorem do US + 20.

do przetworzenia przez MP, jak czegos nie ma to mówić